Historia

Esta é a historia dun soño que hoxe, transcorridos máis de 35 anos, comeza a converterse en realidade. É o soño de Manolo e Carmen, el nado en Piornedo e ela en Vilarello (dous das aldeas máis belas e remotas, situadas en pleno corazón dos Ancares) que, como tantos outros, alá polos anos 70 e moi novos, deciden emigrar levando consigo (como bos galegos que son) o peso da morriña e o amor polas súas aldeas. A sorte ou o destino fará que os dous terminen en Barcelona (principal destino dos emigrantes desta zona naquela época) e alí comecen unha relación que terminará en matrimonio en 1975. Os dous traballaban na cadea de montaxe de 2 multinacionais; as súas vidas transcorrían con normalidade e comodidade en Barcelona xunto con moitos dos seus familiares e amigos, tamén emigrantes na Cidade Condal. Estaban moi a gusto, pero algo xa roldaba polas súas cabezas… Manolo que era (e é) un namorado da súa aldea, polo que sentía (e sente) gran debilidade, tiña moi claro que non se xubilaría nunha fábrica… Un ano máis tarde nacería o seu primeiro fillo (Roberto) e case tres anos despois a nena (Mireia).

Pero houbo un momento puntual que marcou un punto de inflexión nas súas vidas, cando en 1977, emitiuse por televisión un programa sobre Piornedo e os Ancares. Naquel programa presentouse a esta terra e ás súas xentes como habitantes dun lugar practicamente terceiro mundista e inhóspito, algo que (a Manolo e Carmen) doeulles e que fixo que todas as súas inquietudes cobrasen forma.

Tiñan moi claro que a súa terra natal non era un lugar no que abundasen as comodidades (como tampouco o é hoxe), pero tampouco era ese lugar que viron reflectido na reportaxe.

Acompañado pola súa muller e os seus fillos (todos eles amantes da montaña e da natureza en xeral) adoitaban «escaparse» a visitar os Pirineos e aínda que sabía que a súa terra natal non era comparable con esta en moitos aspectos; altitude, extensión, desenvolvemento…, vía que, noutros moitos «os seus» Ancares non tiñan nada que envexar. A Serra dos Ancares —pequeno recuncho, punto de unión de Galicia, León e Asturias, últimas estribaciones occidentais da Cordillera Cantábrica— era e é, aínda hoxe, un lugar practicamente virxe e por descubrir, cheo de encanto coas súas vellas e desgastadas montañas que roldan os 2000m, os seus bosques de mil cores no outono, a súa gran diversidade e variedade de flora e fauna, os seus múltiples regatos de auga cristalina, a súa riqueza patrimonial e cultural coas súas pallozas e hórreos (vivendas e construcións prerrománicas), ou as súas xentes e a súa lingua (cun galego mestura de leonés e asturiano).

Aquel programa e aquela reflexión foron o principio de todo… (Nunca foi por ánimo de lucro senón o amor pola súa terra) o que fixo que no ano 1979 Manolo abandonase o seu posto de traballo na fábrica e volvese a Piornedo para intentar acadar o seu soño… levantar un pequeno Hostal na súa aldea natal.

Montar un negocio, por pequeno que sexa, non é tarefa fácil e si falamos de montalo nunha aldea remota como Piornedo a finais dos anos 70, como se poden imaxinar, as dificultades multiplicáronse.

Nin que dicir ten que foi moi duro dar os primeiros pasos, dado que, á dificultade de empezar a desenvolver unha iniciativa nun sector que descoñecía por completo (nunca antes tivera contacto coa hostalaría), uníanse todos os trámites burocráticos necesarios (permisos, proxectos, licenzas… tan descoñecidos para el naquel momento) nun lugar moi afastado das administracións e no que, por aquel entón, só visitaba algún montañeiro que outro (dos que Manolo chama «auténticos de verdade», porque só o feito de chegar a Piornedo naquela época xa era meritorio). A todas estas complicacións engadíaselle o feito que maior dificultade lle entrañaba, ter que facelo afastado da súa familia, dado que a súa muller e os seus fillos (moi pequenos aínda) continuaban en Barcelona.

Nese compás de espera no que os trámites burocráticos ían tomando forma para poder poñer en marcha a obra, Manolo regresaba durante tempadas a Barcelona para estar cos seus e traballar. Buscaba traballos temporais que lle permitisen viaxar a miúdo a Galicia para ver como ía avanzando «o seu soño». Nese tempo traballou nunha fábrica de embutidos, vendendo enciclopedias, etc, sempre combinando o seu traballo en Barcelona co seu proxecto de vida en Galicia. Entre tanto Carmen estivo sempre cos seus fillos e traballando, sen ningunha dúbida, ela foi o gran apoio de Manolo e parte máis que fundamental para a consecución do soño.

Por fin chegou o día, nun mes de Xuño do ano 90, logo de moitos anos de sacrificio, traballo e esforzo pero tamén moita ilusión, toda a familia estivo lista para desprazarse definitivamente a Galicia. Roberto comezaría en Lugo o instituto, Mireia continuaría no colexio e o novo traballo de Carmen e Manolo sería sacar adiante todo aquilo polo que levaban loitando desde facía dez anos… comezaba unha nova vida para todos.

O 16 de decembro de 1990 foi inaugurado oficialmente o Hostal Piornedo… e ata hoxe.

2005. Grazas ao duro traballo desempeñado, continuamos mellorando e tratando de prestar o mellor servizo a todas as persoas que nos queiran visitar. A nosa categoría de Hotel é o premio á súa fidelidade e confianza.

Están invitados á nosa casa, ao noso Hotel, ao noso soño.